Bijna 2 jaar geleden herkende ik Christilène in de verhalen over vroeger, want ook zij wilde al ruim voordat ze 4 was naar school (en eveneens zonder voorbeeld van een oudere broer/zus).
De wc-ketting, de poppenhoek, het krijtbord, de lage wastafeltjes, de Bijbelvertellingen in de kring; ondanks dat het al zolang geleden is - ik herinner me veel dingen nog.
Met de juf heb ik nog jarenlang contact gehad, ondanks dat het jaar dat ik op school kwam tevens haar laatste jaar op onze school was i.v.m. haar huwelijk. Bezoekjes en kraambezoekjes legden we nog af en enkele jaren geleden kwamen we elkaar nog tegen: 'Hé Adrianne, hoe is het met je?' en zo een gezellig praatje samen...
Vandaag is ze extra in mijn gedachten. Haar man en kinderen moeten haar begraven, wat een verdriet... Wat apart zo'n weekend met enerzijds een vrijgezellenfeest, gezins- en familietijd, een belijdenisdienst, m'n boek voor de laatste maal doornemen zodat het vrijdag naar de drukker kan en als afsluiting condoleren...
Zo komen beide spreuken Carpe Diem (Pluk de dag - het thema van het dikke-dames-schilderij dat ik op het vrijgezellenfeest maakte) en Memento Mori (gedenk te sterven) zomaar ineens samen.
Het heeft inderdaad niets met besparen te maken, wellicht met creatief (het schilderij), maar gewoon even een dinsdagmorgen-mijmering...
Tjonge, jonge, dan is zij ook jong overleden! Tenminste, als ze toen dertig of zo was. Heel naar voor haar familie.
BeantwoordenVerwijderenHet leven zit inderdaad vol paradoxale momenten....
BeantwoordenVerwijderenHeel verdrietig! Mijn kinderen hebben óók bij haar in de klas gezeten. Ze was een hele lieve juf! Groetjes Johanneke
BeantwoordenVerwijderenDubbel hè hoe het leven soms verloopt....
BeantwoordenVerwijderenIk herken je verhaal over deze juf, zo betrokken en lief. Ze was de lievelingsjuf van onze pleegzoon.