Update - nieuw gips, rolstoel en cadeaus

Inmiddels zijn we een ruime week verder nadat Jochanan zijn scheenbeen brak. Zoals jullie merkten lag mijn blog stil. Het ging gewoon echt voor geen meter eerlijk gezegd. Ik kreeg bakken met hulp (waarvoor hartelijk dank!) maar tegelijkertijd moest ik hem veel zelf tillen en sliep hij slecht. Voor mij een zeer slechte combinatie. Ik trok het fysiek slecht, mentaal ging het gelukkig wel goed.

Donderdag op vrijdag was het 'hoogtepunt'... Hij heeft de hele nacht gekrijst, het ging echt door merg en been :(. Peter is van ellende naar beneden gegaan en heeft de halve nacht daar gezeten in de hoop dat wij wel konden slapen. Pfoe, dat was pittig om de volgende morgen uit bed te komen. Toch voor de zekerheid de huisarts gebeld. Die 'sloeg aan' op zijn gekerm op de achtergrond. Gewoon een jengelig continu 'au been...' en adviseerde nog voor het weekend terug te gaan naar het ziekenhuis. En zo geschiedde. Inmiddels had ik kinderrolstoel gehaald dinsdagmiddag, dus dat kwam goed uit. Christilène is altijd vrijdag vrij en stond te juichen toen ze mee mocht ;)...

Tussen 04:00 en 06:00 met de treinbaan spelen, wie wil dat nou niet? Ehm, papa en mama...

Natuurlijk stal hij ook daar weer de show. Zo'n klein druppie die zelf z'n rolstoel rijdt met z'n lieve teddybeer onafscheidelijk op schoot... Het gips ging eraf en hij slaakte een zucht van verlichting. De mevrouw zag het meteen: Zijn been was geslonken, dus het gips sloot niet meer aan waardoor hij erg veel pijn had gekregen. Vandaar dat die maximum dosis paracetamol geen verlichting bood, arm ventje :(...
Het goede nieuws was dat hij meteen nieuw gips kreeg, nl. alvast het slanke gips dat hij officieel maandag pas zou krijgen. Hij koos vol overgave voor het witte gips met de blauwe 'hondenpootjes' en toen hij het nieuwe gips eromheen had, was hij meteen een stuk rustiger. Hij keek tevreden van zich af en klopte eens goedmoedig op z'n 'lange been' (zo noemt hij z'n gipsbeen nu ;)).

De verpleegkundige bood aan om mee te lopen naar de auto om Jochanan erin te tillen. Ik vond het echt bezwaarlijk en zei 'erg lief van u, maar u heeft ook meer patiënten', maar ze overtuigde me 'joh, kleine moeite, over een half uur heb ik pas de volgende patiënt, dus ik kan gewoon mijn jas even pakken en dat scheelt jou weer sjouwen...' Ohh, echt superlief! Ik moest nog m'n parkeerkaartje betalen, zij wachtte even met Christilène bij Jochanan z'n rolstoel. Ze kwebbelden er gezellig op los en in de stromende regen liep ze met me mee naar de auto. Ze tilde Jochanan erin, 'kom, laat mij die rolstoel er ook in tillen, nu ben ik er toch, dat ding is ook zwaar...' en we namen afscheid.

Serieus; dit soort kleine gebaren zijn echt GOUD waard! Heel erg lief. Peter was inmiddels weer thuis van z'n werk en kon hem weer eruit tillen. Jochanan ging heerlijk zitten spelen. 2 vermoeide oogjes van z'n slapeloze nacht en alle inspanningen, maar we hadden ons eigen kereltje weer terug. Die vrijdagavond gingen we met de kippen op stok. Jochanan sliep maar liefst 12u achter elkaar! Wat voelde ik me dankbaar...

Het gaat echt beter gelukkig met hem. Hij is schan-da-lig verwend... In een krappe week tijd heeft hij meer cadeaus en lekkers gekregen dan op z'n 1e en 2e verjaardag bij elkaar... O.a. play-doh klei, kleurkoffer van Cars, kleurboeken, vouwblaadjes, potloden, een brandweerauto met zwaailicht en geluid, een luisterboek 'de drie wensen van Nijntje', een blokkenton met van die houten plankjes, het lijkt op Kapla, een Lief! 4-in-1-puzzel, een heleboel kruidnoten, snoep, kaarten, stickers en nog veel meer...

Lekker kleien met Christilène aan 'oma's tafeltje'... Hier past precies zijn rolstoel onder, ideaal!

Dacht ik eerst nog 'hoe houd ik hem zoet?', bleek dat uiteindelijk totaal geen issue te zijn... Hij heeft uren zitten kleuren met stiften uit z'n nieuwe kleurkoffer in een nieuw kleurboek (dat is nieuw voor hem, hij mocht tot nu toe met alleen potloden), mooie bouwsels gemaakt met de plankjes (en kilo's ervan vervoerd met z'n Duplo tractor met kar van de ene naar de andere kant en weer terug), vele meters 'ta-tuu-ta-tuu' gereden met z'n nieuwe brandweer ('mam kijk, zwaailicht!'), z'n puzzels gemaakt, het luisterboek geluisterd en dus lekker zitten snoepen van alles dat hij kreeg en vele kaarten gelezen... Het spelen ging hem goed af, ik heb daar geen kind aan gehad.

Ik ben dankbaar voor de vele hulp die we krijgen. Ik kan hem gewoon niet meenemen naar boven als ik bijv. een was ga ophangen en z'n voorzichtigheid raakt hij langzaam maar zeker kwijt. Hij klimt weer zelf op een stoel of bank, dus ik moet er echt zicht op houden. Ik kom zodoende niet verder dan de benedenverdieping, dus ik ben heel erg blij dat ik een paar keer wat uurtjes verschillende mensen krijg die even een rondje met hem wandelen in de rolstoel, op hem passen beneden zodat ik even boven een was kan vouwen, enz. Zo werd ik bijv. gistermiddag spontaan door iemand gebeld 'ik ga voor je koken, zeg maar wat je hebben wilt...' Uiteindelijk werd het een verrassingsmenu, nl. pompoensoep vooraf en een heerlijke lasagneschotel, wat een zegen! In de tijd die ik normaal besteed aan koken heb ik nu wassen opgevouwen, dan voel ik me zo'n dankbaar mens.
Verder werd Christilène gevraagd of ze woensdagmiddag bij een vriendinnetje kon spelen en kreeg ik aanbiedingen van mensen die haar wilden meenemen naar en van school, zodat ik Jochanan niet hoef te tillen en lekker thuis kan blijven. Ook kregen we nog aanbod voor oppassen, lenen van speelgoed, enz. Voor nu lijken we voorzien met de vele hulp vanuit de kerk en familie tot aan de kerstvakantie en daarna werkt Peter voornamelijk thuis, dus is het niet meer nodig. Speelgoed heeft hij nu meer dan genoeg uitdaging en nieuws en daar redt hij zich heel goed mee. Christilène mag meegenieten van al het moois en lekkers en nam 'Jochanan z'n oude been' in een plastic tas mee naar school om te laten zien in de klas ;). Ook vindt ze z'n rolstoel erg leuk en geregeld rijdt ze even een rondje...

We blijven positief, houden de moed erin en hopen dat zijn gips er voor de kerstdagen af kan... Ik zal proberen hier en daar nog wat blogs te schrijven en in te plannen, maar weet niet of het gaat lukken. Nu zijn jullie in ieder geval op de hoogte. Dank voor de vele mails, apps, pb's, kaartjes en gebed; het doet ons goed!