Heb eerbied voor al wat leeft...

Eerlijk zal ik toegeven dat ik veel te weinig heb onthouden van m'n VWO-tijd tig jaar geleden, maar 1 plaat in het biologielokaal kunnen vele leerlingen zich na heeeeel wat jaren nog herinneren: Een groot wit A4 waar met koeienletters op stond 'Heb eerbied voor al wat leeft. Blijf met je handen van de kraantjes af'. Wat hebben we een grappen hierover gemaakt. De laatste zin spraken we niet al te eerbiedig uit en dat ging over die gaskraantjes die daar op de tafels zaten voor proefjes... En voor ieder die op dezelfde school zat, haha, weet je het nog :P?!

Toch moest ik na zeker 15 jaar gistermiddag weer aan die eerste zin denken... Christilène en Jochanan stonden te popelen totdat Peter thuiskwam. Die was 20 minuten later dan verwacht, dus steeds kijken bij de deur en toen hij er eenmaal was vloog de deur open en riep ik nog net 'binnen blijven...' Ze mogen wel de deur open doen, maar Peter heeft weleens telefoon in de auto, staan de kids al bij z'n deur te springen op hun sokken, dus ze mogen pas naar hem toe als hij op de stoep is en niet de weg over rennen zomaar... 

Christilène zei tegen Jochanan 'niet dood maken, alleen kijken. Dat is een wesp... Neeeee, daar mag je niet aan zitten, je mag alleen kijken. Mooi hè?' Ik vermoedde dat het een bij was en liep erheen. En jawel. Een vermoeide bij. Vliegen lukte niet meer, dus ik liep snel naar binnen, omdat ik eens had gelezen dat je dan suikerwater op een lepel moet doen. Nergens de poedersuiker te vinden (voor snel oplossen), dus maar gewoon een grote schep suiker met water, hoppa, beetje roeren en proberen maar. Heel gaaf om zo samen met de kids te doen, die stonden met hun neus er bovenop natuurlijk... 

Op de foto slecht te zien, maar meteen zag je hoe hij het opdronk. De camera was helaas vol, dus meer foto's maken lukte niet. 

Nu maar hopen dat de bij genoeg heeft gehad en weer nieuwe krachten op heeft gedaan om terug te gaan naar de anderen...

Je kunt ze echt al heel jong oog voor de schepping meegeven. Geen idee of ik de anekdote van laatst heb gedeeld: Christilènes fles en trommel haalde ik uit haar tas, op het aanrecht en wilde het in de vaatwasser zetten. 'Neeeeeee!! In mijn trommel zit wat...' Huh? Ik had toch gekeken, niks gezien. Vaak neemt ze blaadjes, kleiwerkjes, knutsels en weet ik veel wat allemaal niet in haar lege broodtrommel mee naar huis... Ik keek nog een keer en zag niks. Oja, ineens liep er een mier op het deksel. 'Bedoel je die mier?' Glunderend 'Ja! Die was in de zandbak in mijn broodtrommel gekropen, dus toen deed ik de deksel erop en dacht ik 'die kan ik wel mee naar huis nemen...'' Ik zei dat mieren van heel hard werken hielden en vroeg of hij in onze moestuin mocht werken. Dat leek haar een goed plan, dus samen hebben we de mier in de moestuin gezet... 

Ik vind het echt soms beschamend hoe verwonderd kinderen kunnen zijn over een pissebed, een mier, een bij, een slak, terwijl we als volwassenen daar gemakkelijk aan voorbij kunnen gaan... Het maakt me klein, ook wij hurken erbij en genieten samen in het groot van die kleine dingen. Of moet ik zeggen: We genieten in het groot van die grote dingen? 

Heb jij weleens een bij bijgevoerd?