De overeenkomst in grote lijn: Ze willen meer tijd voor hun gezin.
Tot zover de overeenkomsten... (buiten dat ze een vergelijkbare tijd van zo'n 8 jaar in de kamer zaten).
Waar in de (sociale) media men eerder nog pittig (of soms bijna onbeschoft) reageerde over de keuze van Nine Kooiman, zijn de geluiden nu overwegend mild en respectvol (willekeurige link, ik had even een heleboel nieuwsberichten gelezen, het komt vrijwel allemaal op hetzelfde neer).
Zij: Mama van een jong kindje. Hij: Papa van een gezin. En daar is hét grote verschil. Als papa MOET je meer tijd bij je gezin doorbrengen (vandaar het ouderschapsverlof, de papa-dagen, enz.) en als mama MOET je meer aan het werk (liefst fulltime! Extra kinderopvangtoeslag wordt vrijgemaakt, zodat je samen fulltime aan de bak kunt en dat je als moeder ONafhankelijk bent...)
Afgezien van hoe je denkt over (fulltime) werken als mama, ik vond bovenstaand verschil opmerkelijk. Ik geloof niet dat de enige reden van dit verschil is dat dhr. Dijkgraaf meteen heeft aangegeven geen aanspraak te willen maken op de wachtgeldregeling. Wél denk ik dat het te maken heeft met de - in mijn ogen soms doorgeslagen - houding ten opzichte van werkende vrouwen.
Recent zag ik een uitzending met mw. Ingrid van Engelshoven. Prima als anderen fulltime werken, zelf geef ik de voorkeur aan parttime en zolang dit kan, wil ik graag deze vrijheid behouden. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat zij het liefst had dat deze optie niet meer zou bestaan... Jammer! We proberen hier zuinig te leven, zodat we de keuze kunnen maken meer tijd te hebben met de kinderen, tijd voor vrijwilligerswerk, klussen rond het huis, enz. Waarom zou ik fulltime moeten werken om m'n kinderen bij de kinderopvang te brengen, het vrijwilligerswerk uit te besteden aan betaalde krachten en de klussen in en rond ons huis aan vakmensen over te laten? 'Dat is beter voor de economie...' Ach, dat ik slecht was voor de economie wist ik al. Ik vind het alleen jammer dat in de huidige maatschappij soms zo opdringerig wordt gedaan over dat vrouwen meer aan het werk MOETEN. Alleen diezelfde vrouwen worden ook verwacht in bijv. vrijwilligersfuncties, commissies op school, enz.
Uiteraard begrijp ik dat er genoeg situaties zijn waarin je als vrouw fulltime wilt/moet werken. Alle begrip voor en als het een 'moeten' is; heel veel sterkte toegewenst!
Ik doel allerminst op iemand persoonlijk, het gaat me alleen om de maatschappelijke tendens...
Zou er ooit nog een tijd komen waarin je niet vreemd wordt aangekeken als je gewoon thuis zelf voor je kinderen wilt zorgen? Enerzijds merk ik steeds meer 'ieder voor zich' in onze individualistische samenleving, tegelijkertijd worden dit soort dingen steeds meer opgelegd (denk maar aan het belastingvoordeel voor tweeverdieners ten opzichte van het belastingnadeel voor eenverdieners; nog even en iedereen MOET samen werken om rond te komen. Het zal toch niet ooit zover komen mag ik hopen voor al die mantelzorgers met een partner die vanwege ziekte of handicap simpelweg niet kán werken?!)
Het zit veel mensen heel hoog. Aan de ene kant zijn we allemaal individuen en verantwoordelijk voor ons eigen geluk (in deze maatschappij). Maar als iemand iets doet dat tegen de stroom in gaat, dan hebben we daar met zijn allen wel iets van te vinden.
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk doe je het in de ogen van de ander niet snel goed. Zo jammer, maakt de wereld niet mooier dat we zo oordelen.
Ik word hoe langer hoe recalcitranter hiervan. Het moeten werken, het moeten consumeren, het moeten verdienen, het 'nuttig' moeten zijn. Waarom? In de middeleeuwen werd te veel werken en te druk zijn gezien als een soort wantrouwen jegens de voorzienigheid van God.
Uiteindelijk komen de mensen er wel achter dat hun waarde niet kan worden uitgedrukt in euro's of gemeten worden aan het tempo waarmee ze door het leven hebben geracet.
Laat mij maar lekker brood bakken, tijd doorbrengen met mijn kinderen, niet winkelen, dingen zelf maken en genieten van het leven. Mijn manier om te protesteren tegen de doorgeslagen aanbidding van oppergod Economos.
💯
VerwijderenIk zie het als mijn eerste taak om te zorgen voor mijn gezin (en dan niet financieel). Dus ben ik in principe thuis als de kinderen uit school komen. En doe ik mijn vrijwilligerswerk en ook een aantal betaalde werkzaamheden tijdens de schooltijden.
BeantwoordenVerwijderenHet is nu financieel niet nodig dat ik werk, maar toen we allebei student waren en mijn man startende eenverdiener, was dat ook zo. Het heeft ons nooit aan iets ontbroken, ook al hadden we het niet breed. Tering naar de nering zetten! Ook al is dat misschien makkelijker om mee te beginnen dan later naar terug te vallen/zakken/gaan.
Het leven/de samenleving is al jachtig genoeg.....
Mirjam :)
Ben het helemaal met je eens Adrianne!!!
BeantwoordenVerwijderenOnbegrijpelijk deze reacties,respectloos!
Groetjes Jannie
Helemaal mee eens!
BeantwoordenVerwijderenBen zelf thuisblijfmoeder en het lijkt soms wel of ik me schuldig moet voelen dat ik voor mijn eigen kinderen wil zorgen.. Jammer dat dit steeds meer en meer de trend is in Nederland!
ik hoor om mij heen ook vaak van je moet dit en je moet dat..
BeantwoordenVerwijdereniedereen moet doen waar die zich fijn bij voelt!
Ook ik ben op dit moment thuis en heb een man die werkt.
1 van onze kinderen heeft een moeilijke periode gehad en ik wou daarom graag thuis zijn om er voor mijn kind te kunnen zijn als dat nodig was, soms moest ik hem van school halen om dat het even niet ging enzo..Die periode trok veel energie van mij, met mijn kind gaat het al een tijd stukken beter. Ik heb het zelf mede hierdoor ook een tijdje moeilijk gehad en kreeg ook een soort van burn out.
Nu gaat het ook steeds beter met mij en doe het rustig aan, ik doe het huishouden, help op school en (her)ontdek weer wat ik leuk vind, en waar ik ook wat mee wil doen.
Ook kiezen wij ervoor om het met wat minder te doen en wat meer tijd voor ons gezin.Nu het weer beter gaat, dat is voor mij echt goud waard!
Ik zou graag over een tijdje weer willen werken, maar op dit moment vind ik het even prima zo en dat mag!
groeten An
Helemaal met je eens.
BeantwoordenVerwijderenIk ben/was zo'n moeder die zelf haar kinderen heeft opgevoed. Met een beperkt inkomen door de kostwinner binnengebracht. En ook nu, achteraf, ben ik zo blij dat ik daarvoor gekozen heb. Ik heb 'echt geleefd'. Enorm genoten. En de kinderen plukken er nog steeds de vruchten van. Investeren in de goede dingen van het eindige leven. Liefde, relatie, zorg, rust, natuur.
Ik zie soms om me heen dat ouders hun kinderen al moeten uitbesteden als ze moeten poetsen in huis!. Mijn kinderen deden mee op hun manier. Ik kan zo veel kleine goede dingen opnoemen. Mijn kinderen hebben helaas niet meer de mogelijkheid om niet te werken. Zij werken parttime. En gelukkig mogen wij dan 1 a 2 dagen oppassen per week. Voor ons leuk en de band die ontstaat tussen de neefjes en nichtjes is ook zo mooi om mee te maken. Het leven is niet volmaakt. Maar heerlijk om ook in die dingen één te zijn als familie.
Een beetje scherp gezegd, maar ik zie momenteel om me heen 'intensieve kindhouderij' en 'intensieve bejaardenhouderij. Ík wou dat ik dingen zo mooi kon verwoorden als Valhalla of jij. Maar ik proef de goede geest.
Ik zeg nu vaak dat ik blij ben, dat we in de jaren 70, in de streek van het land waar ik toen woonde, bij onze kinderen thuis mochten blijven en er geen "moeten" drammerij was, werken was uit vrije wil. Ik heb mevr. v Engelshoven ook gehoord, ergerlijk. Net of voor je kinderen zorgen nul komma nul niks voorstelt.
BeantwoordenVerwijderenIn die jaren 70 stuurde ik kleren naar de DDR, naar gezinnen waarvan de vrouwen zelf de kinderen wilden opvoeden en niet op zeer jonge leeftijd onder de DDR invloed wilden brengen. Nu zeg ik weleens, hier gaat het op de DDR lijken, je moet zus en je moet zo en doe je dat niet dan betaal je maar heel veel meer belasting en eigenlijk wordt je dan beschouwd als niet-geëmancipeerd. Maar als ik dan vertel dat ik alleen op pad ga, bijv een weekendje weg of per trein naar een museum ( vind ik normaal als geëmancipeerde vrouw) dan wordt ik ook meewarig aangekeken.
Ik stopte met werken nog voordat ik zwanger was. Wij wilden graag kinderen en wilden dat er altijd 1 van ons thuis was, om voor ze te zorgen. Ik ben wel weer parttime gaan werken toen onze dochter bijna 5 jaar oud was. Een 2e kindje zou er nooit komen en mijn man ging dichterbij werken met vaste werktijden (hij maakte lange dagen en door files zag hij haar alleen in het weekend, dat beviel hem niks). We aten met z'n drietjes, en daarna ging ik 4 avonden in de week 3 uurtjes werken. Leuk extraatje en zo hadden dochter en vader ook wat uurtjes met elkaar.
BeantwoordenVerwijderenDochter ziek, studiedag van de leraren of wat voor reden dan ook dat er geen school was, geen probleem, ik was thuis. En was er hulp nodig op school? Ik was thuis dus ik kwam helpen. Ik ben heel blij dat het zo is gegaan. Ik heb genoten van al die jaren. En dochter wil het graag net zo doen, mocht zij in de toekomst kinderen krijgen. Doordat wij vooraf wisten dat wij het zo wilden, leefden wij vooraf al van 1 salaris. Zo wisten wij dat wij alles konden betalen van mijn mans salaris. Als je het zo gewend bent, hoef je niets aan te gaan passen als er kinderen komen, en dat maakt het wel makkelijker waarschijnlijk, dan wanneer je eerst gewend was elke maand 2 salarissen op te maken.
Dat er nu zo verschillend wordt gereageerd op beide politici, vind ik verbazingwekkend. Maar ja, ik hoor vaak dat moeders voor hun kinderen zorgen, en vaders een oppasdag hebben?! Dat is gebaseerd op datzelfde merkwaardige onderscheid dat er wordt gemaakt, tussen man en vrouw, hoezo, ze zijn beiden toch ouders van ene kind?!
Ben het helemaal met je eens. onder het mom van onafhankelijkheid en emancipatie moet iedereen aan het werk. Als we geld krijgen om ons kind uit te besteden en door anderen op te laten voeden zouden we dat geld ook moeten krijgen als we er voor kiezen om ons kind zelf op te voeden (jij besteed als het goed is ook je tijd en aandacht aan het kind en waarschijnlijk nog meer dan in zo'n instelling) Daarnaast ben je vaak ook in staat om vrijwilligerswerk/mantelzorg te doen.
BeantwoordenVerwijderenZelf ben ik kostwinner van ons gezin en hebben man en dochter allebei de diagnose ASS (autisme).
Toen ik zwanger was hebben we samen de keuze gemaakt dat man thuis bleef (hij was toen al een paar jaar thuis en ik had en heb nog steeds een baan waar ik met veel plezier werk) Het is beste pittig en financieel soms spannend maar we redden het nog steeds. Zou het zo weer doen. Het is door het individualisme/egoïsme dat het 'ieder voor zich' is in deze maatschappij. Alsof je enkel afhankelijk bent van je partner die het geld binnenbrengt. Maar die is toch ook afhankelijk van jou omdat jij het huishouden doet en voor de kinderen zorgt. Volgens mij is dat wat het huwelijk in houdt. de taken samen verdelen en elkaar tot een hand en een voet zijn.
Laat iedereen vrij in zijn of haar keuze. Beoordeel elkaar toch niet zo. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en neem die verantwoordelijkheid. Ik ben zeventien jaar thuis gebleven voor mijn kinderen. Ik heb me daar nooit schuldig over gevoeld en ben er ook nooit over aangesproken. Dat was onze keuze en zo maakt iedereen zijn eigen keuzes en niemand hoeft daar een oordeel over te hebben. Als anderen willen werken is dat prima dat is hun keuze en vaak kan ik het ook begrijpen Als herintredende moeder is het moeilijk een leuke baan te vinden. Maar ook daar vindt iedereen zijn weg in.
BeantwoordenVerwijderen