Gebedsverhoring - dankbaar!

Na wat twijfelen laatst of ik het wel plaatsen zou, had ik toch met jullie onze zorgen gedeeld omtrent Jochanan. Wat ik toen niet wist, was dat zijn waarden levensgevaarlijk laag waren. Een waarde van 150-400 is normaal, Jochanan had een waarde van 4... Zijn arm stoten kon dus heel slecht uitpakken... Het zou ongeveer 6-12 maanden duren voor de waarden weer op peil zouden zijn. Vanuit andere ziekenhuizen begreep ik dat een waarde lager dan 40 goed is voor medicatie en lager dan 20 garant staat voor bloedtransfusie... Ik ben naar huis gestuurd en wist dit gelukkig niet, alleen dat we moesten bellen als hij zich had gestoten of als hij was gevallen. Dan moesten we verschijnen op de SEH...

Ik maakte me veel zorgen, lag in de nacht te luisteren 'stoot hij zich niet?' en was dankbaar als hij een paar uur op maandag naar de gastouder ging waarin ik even kon ademhalen, omdat ik con-ti-nu op hem lette. Ik wist dat het niet anders kon, maar wilde tegelijkertijd hem niet beperken. Die tweestrijd was bijna onmogelijk. Wel spelen in de speeltuin, maar onder strikte begeleiding, enz. Steeds had ik het kinderlied in m'n hoofd dat ik vroeger op school of club leerde: Zou voor de Heer' iets te wonderlijk zijn? Geregeld zeiden we het ook tegen elkaar en anderen dat we echt hoopten op een wonder.

Na een bezoekje laatst aan de SEH was het ontzettend druk. Ondanks de lieve verpleegkundigen die hem moesten prikken, was hij erg moe, schrok van het prikken en krijste alles bij elkaar. Ik wist 'vanaf nu wordt het prikken een drama'... En jawel, de laatste keer had hij 2 schatten van prik-dames, maar niets hielp, alleen hun 2 witte jassen waren genoeg voor een worsteling.

Onderzoeken weer gehad en toen was daar de bloeduitslag: De waarden waren normaal! Wat?! Hoe kon dit zo snel zijn gegaan? Dat was een raadsel, maar voor ons niet. God heeft onze gebeden verhoord. Er is zo massaal voor ons gebeden, echt heel erg dank iedereen! Over pas 6 weken hoef ik terug te komen om bloed te prikken... Heer-lijk, echt niet te bevatten gewoon...

Deze kreeg ik doorgestuurd van een bloglezeres en deel ik graag met jullie:

Met mijzelf gaat het goed, erg goed zelfs. Ik ben nu ruim 15 weken zwanger en heb zelfs dagen dat ik geen medicijnen gebruik... Niet te geloven, ik kan het nog steeds niet bevatten. Zou het dan écht beter gaan? Zou ik er vanaf zijn? Het kàn toch haast niet waar zijn? Toch kan ik in huis weer wat dingen zelf doen en ben daar erg dankbaar voor. Ik heb weinig energie, kan maar heel kleine stukjes lopen, maar ik geniet met volle teugen wanneer ik bijv. m'n was zelf kan ophangen, naar de pannenkoekenlunch van school kan (laatste schooldag), naar de gemeentemiddag van de kerk kan, een verjaardag kan bijwonen, enz. Ik voel me dan zo dankbaar dat dit allemaal weer kan en dat ik het niet alleen meemaak uit verhalen. Ik ben erg snel moe, maar dat geeft niet, moet je eens zien wat een zegeningen er allemaal op ons pad komen... Dat ik dan aan de ijzercapsules moet en een antibioticakuur heb, ach, dat is vervelend, maar staat niet in verhouding tot hoe ik me in eerdere zwangerschappen voelde met deze termijn... Ik krijg zowaar een buikje (waar ik normaal er zo uit zag met 27 weken of richting het eind van m'n zwangerschap) en draag al positiekleding, omdat de rest slecht past. Ik krijg weer specialistische therapie voor m'n bekken, hij had snel een plaatsje voor me. Ik stroom echt over van dankbaarheid. We gaan heerlijk genieten deze vakantie, wat een cadeautjes zo allemaal...

Dank ieder voor het gebed, de lieve reacties, mailtjes en natuurlijk alle praktische hulp! We zijn erg dankbaar ervoor en blij ermee. Een fijne vakantie of laatste (school)week voor jullie allemaal. Peter werkt nog voorlopig, maar met de kinderen ga ik alvast in de vakantiemodus...