Een hele leuke vraag, want dit is toevallig vorige week nog duidelijk geworden hier thuis... Peter had lekker opgeruimd en Christilène hielp mij met opruimen, gooide iets in de prullenbak en zei ontsteld 'waarom heb je m'n kneedgum weggegooid?' Huh? Ik had niks weggegooid en zéker geen kneedgum ;)... Zonder dollen; dit is echt een hot item op school bij de kleuters volgens mij... Je mag nooit kneedgum van juf pakken ofzo, maar als het bij het afhalen van je werkje er nog aan zit, mag je het houden. Dat wordt dus echt als een gouden kleinood behandeld hier thuis en deze mama zou niet dùrven om zoiets weg te gooien, haha ;). Papa denkt daar anders over, hup weg die troep :P...
Bovenstaande is precies de reden dat ik mét de kinderen opruim. Een kapotte garage die scherpe stukken kreeg en steeds verder uit elkaar viel; Jochanan gooide hem zelf in de container. Er werd nooit meer over gesproken. Leuke knuffeltjes, speelgoed, knutselspullen, uitgedroogde stempels of stiften - alles wordt hier door hen zelf weggedaan. Ik stuur wel bij natuurlijk. Bijvoorbeeld een geboorteknuffel met naam gaat moeiteloos weg als het aan hen ligt, maar wil ik bewaren voor hen, dus leg ik op de vliering in een doos. En als er een kleurboek in het oud papier verdwijnt maar nog bruikbaar is, zeg ik 'vind je het goed als ik die aan tante X geef voor de schoenendozen?' en dat is altijd goed.
Het enige dat ik doe 'zonder medeweten' van de kinderen is dus het op zolder leggen van zoiets als een geboorteknuffel. Ik wil niet bij allerlei dingen die zij weg willen doen zeggen 'zou je dat wel doen? Het is net nieuw. Je hebt het gekregen...' enz, enz... Natuurlijk doen sommige dingen een beetje 'pijn'. Maar voor mij is het echt een les om hen dingen zelf te laten beslissen. Ik kan wel iets leuk vinden, maar dat wil niet zeggen dat zij het leuk vinden.
Bijvoorbeeld: Een mooi punnik-set dat Christilène kreeg van oma en waar ze aan was begonnen en enthousiast over was, wilde ze nu weg doen. 'Ik heb zoveel knutselspullen en nu ook nog een naaimachine; ik vind punniken dan minder leuk, dus mag die weg en wil ik die kaarten houden.'
Ze kan het echt goed onder woorden brengen en voorheen zou ik dan al snel mezelf bezwaard voelen, maar nu gaat het in de tas voor de ruilwinkel of in de schoenendoos. Je bent in onze ogen niet ondankbaar als je iets doorgeeft dat je hebt gekregen, waar je van hebt genoten en waar inmiddels iets anders voor in de plaats is gekomen.
Zoals ik altijd blijf zeggen: Wat voor mij (en de kinderen) werkt, hoeft bij jou niet te werken. Vanaf dat ze kunnen lopen, helpen ze hier met opruimen en gaan we eens per zoveel tijd het speelgoed door. Hoe ouder ze worden, hoe beter ze dingen zelf kunnen met steeds iets minder sturing. Voor ons werkt dat goed. Ook helpt het hier heel erg dat we het doel 'andere kinderen' hebben. Dit is dan onder te verdelen in ruilwinkel en schoenendozen. Kleinere dingen kunnen in de schoenendozen en grotere dingen naar de ruilwinkel. Spullen die stuk zijn en niet te repareren gaan natuurlijk weg.
Door duidelijke kaders, bijv. dat ze 4/10/40 leuke dingen mogen houden en hen te laten kiezen wat ze willen houden (i.p.v. wat ze weg willen doen) kun je kinderen een handvat bieden over hoeveel ze mogen houden. Gun jezelf en je kinderen hierin ruimte. Wij hebben ook weleens dozen met spullen van onszelf niet weg kunnen doen, ze weer teruggezet op de vliering ofzo en toen we een jaar later weer een keer gingen opruimen verdween het moeiteloos naar de rommelmarkt. Je moet soms even wennen aan het idee dat iets definitief weg is, bijv. babykleding, studiematerialen, gekregen spullen of verzin het maar wat voor jou van toepassing is.
Als je kinderen hebt; ruim je hun spullen zelf op/gedeeltelijk met hen of volledig met hen?
Grappig, geïnspireerd door je vorige blogje samen met dochter het keukentje opgeruimd. Ging prima! T is wel waar denk ik dat ze er zelf ook over leren nadenken. Meestal vraag ik t bij de groteren wel na in de wandelgangen of iets weg mag of bewaard moet worden. Ik moet zeggen dat ze hier makkelijk afstand kunnen doen van spullen. Makkelijker dan ik nog eigenlijk :-) groetjes Gerda
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar; hier zijn de kinderen ook minder gehecht aan hun spullen dan ikzelf volgens mij ;)... Leuk dat het opruimen zo goed ging!
VerwijderenIk betrek mijn kinderen er altijd bij! Zo komt juist de bewustwording van kleins af aan op gang :) Das de basis om later zelf ook er goede keuzes in te maken. Want als ze later zeggen 'mijn moeder gooide altijd alles weg' is het wel een gemiste kans geweest :) Misschien nog een extra tip voor de lezers met het mooie weer op komst? https://www.minimalismeineengezin.nl/tip-350-zandbakspeelgoed/
BeantwoordenVerwijderenIn de tijd dat mijn kinderen klein waren, jaren 70, hadden ze niet zoveel speelgoed dat er weggedaan werd, lego sowieso niet, toen kon je nog kleine doosjes lego kopen met ramen of dakpannen. Geliefde kadootjes en veel daarvan is nog steeds in de familie. Ik heb mijn eigen winkeltje nog en mijn poppenbedje. Verder kregen ze wel eens een prikblok en viltstiften en dergelijke kleine dingen en daarvan werd wel van tijd tot tijd opgeruimd, ruilwinkels bestonden niet maar wel rommelmarkten. Het poppenhuis en pakhuis die mijn vader gemaakt heeft, zijn er nog steeds en gaan verder de familie in.
BeantwoordenVerwijderenToen onze dochters klein waren heb ik fanatiek alle pedagogische opvattingen op hen toepast. Opvallende genoeg werkten die methodes zelden. Toch weet ik dat ze prima kunnen opruimen, want dat zie ik hen doen op school en op de BSO. Het is dus eerder een samenspel van mij en hen in ons huishouden. Heel boeiend vind ik dat. Naarmate ze ouder worden ben ik op een andere manier gaan kijken naar wat zij hierin nodig hebben. Ene dochter overziet dingen gewoon niet goed. Zij is enorm creatief en heeft allerlei werkjes die ze naar haar kamer sleept. In plaats van haar te pushen om het op te ruimen of dingen af te maken (dit bezorgt haar stress) zorg ik er voor dat het spul tijdig weer uit haar kamer verdwijnt. Heel soms mist ze iets, maar meestal niet. Dat is de ene kant, aan de andere kant zorg ik dat ze aan niet teveel werkjes tegelijk werkt. Sturing geef ik daarmee op een heel ander vlak.
BeantwoordenVerwijderenAndere dochter kan vrij goed haar kamer op orde houden, maar ze kan heel star aan spullen vasthouden, spullen die er 'staan om het staan'. Die gebruikt ze niet. Voor haar moet ik het soms weghalen, omdat zij soms moet zien dat iets nieuws/anders ook mooi kan zijn.
Ik probeer tegenwoordig meer om te voorkomen dat er spullen bij komen.
O zo herkenbaar :). Ik ben van mening dat opruimen mét kinderen (en als ze wat ouder zijn: door kinderen) helemaal geen kwaad kan. Als leerkracht is dat ook iets waar ik veel waarde aan hecht: leerlingen zelfstandig maken en leren om zorg te dragen voor hun eigen spullen, kritisch kijken naar hun werk(verzorging) en zelf doen wat je zelf kunt. En, zoals het vaak is bij kinderen: prestaties worden beter wanneer je meer van kinderen verwacht (en ik werk in het speciaal onderwijs - ZML, waar dit net zo goed opgaat!!).
BeantwoordenVerwijderenWij leren onze oudste (2) ook stap voor stap opruimen en helpen bij huishoudelijke klusjes als vaatwasser vullen/legen, was afhalen, stofzuigen, schoonmaken (ook zo'n onderwerp waar je vaak scheve gezichten bij krijgt...) . Ook bij anderen wordt het speelgoed opgeruimd, waar nogal eens gezegd wordt 'laat maar liggen joh...' Krijgen ze niks van!
Wij vinden het heel fijn om eens in de zoveel tijd de speelgoedbak door te gaan en (soms juist de meestgebruikte) speelgoedjes eruit te halen en om te wisselen voor iets anders wat nog in de kast ligt. Je merkt dat de kids dan ook een stuk creatiever worden!
Een beetje van allebei. Soms deed ik het ook wel eens in mijn eentje na diverse vergeefse verzoeken. Daarna hielp het vaak al als ik alleen maar ritselde met een vuilniszak. Dan renden ze zelf al.
BeantwoordenVerwijderen